Het Moderne Molenleven:

De Schmeisselhund

Bert en Gert lopen stage in het asiel. Zijn de meest fanatieke vrijwillige molenaars van ons land plotseling van hun geloof gevallen? Nee, integendeel! Met de toenemende belangstelling voor hand- en diergedreven molens van de afgelopen jaren is een nieuw hoofdstuk in de molinologie aangebroken en voor Bert en Gert betekent dit – letterlijk – een nieuw hoofdstuk in de welbekende Blauwe Map.

Ontfermden Bert en Gert zich gisteren over de Pitbull (“een bijtertje”, volgens Bert, “en daarmee vooral geschikt voor het zwaardere werk”), vandaag is de Duitse Schmeisselhund aan de beurt. Terwijl Bert de voederbak vult, probeert Gert enigszins onwennig en zichtbaar gespannen de aangelijnde en luid blaffende hond in bedwang te houden: “Houd er wel rekening mee dat deze hond na gedegen onderzoek uitermate geschikt is gebleken voor de aandrijving van de melk-karnmolen”, buldert Bert terwijl hij met zijn belerende vinger richting Gert wijst. “Ik vind de Duitse Schmeisselhund” maar eng”, stamelt Gert.

“Stel je niet aan Gert!”, roept Bert, “Het is aan ONS om een fatsoenlijke basiscursus samen te stellen voor de toekomstige molenaars van hand- en diergedreven molens! En dat betekent?!..”. In al zijn fanatisme kijkt Bert welhaast bedreigend richting Gert die even niet meer dan vragende blikken kan tonen, waarna Bert in een bulderende monoloog vervolgt “Wij lopen alleen maar stage in dit asiel omdat WIJ er voor moeten zorgen dat toekomstige molenaars van hand- en diergedreven molens een fatsoenlijke opleiding kunnen genieten! Alleen WIJ maken het mogelijk dat er in de toekomst op een verantwoorde wijze met deze cultuurhistorische monumenten kan worden gewerkt en dat betekent: gedegen kennis van circa 30 dieren, inclusief kennis van de uiterlijke kenmerken, gedragskennis, kennis over het voer en de ten allen tijde in acht te nemen hygiënische voorschriften; En weet je wat nog het ergste is?!..”. Bert staart bijna furieus met rood aangelopen hoofd naar Gert, die gespannen maar zichtbaar nonchalant naar Bert kijkt; “… dat is dat ik bijna 10 jaar geleden voor gek werd verklaard omdat ik toen een watermolenaarscursus opzette, waarvan iedereen toen zei…“. Bert onderbreekt zijn monoloog omdat hij op zijn GSM een SMS’je ontvangt: “Het moet echt niet meer gekker worden!”, roept hij en staart met trillende onderlip naar het einde van de gang. “Wat is er!?”, vraagt Gert bezorgd. “Die kl… ehhh”, stamelt Bert terwijl hij steun zoekt tegen de tralies van de hondenhokken, “ik bedoel: die molen van Beugt…”. “Dat is toch die unieke watervluchtmolen?”, glimlacht Gert voorzichtig, “toch geweldig dat ze zo’n molen gaan completeren!”. “GAAN completeren?!”, buldert Bert, “hij is notabene bijna klaar!”. “En?…”, kijkt Gert vragend in zijn richting…

“Moet ik je dan echt ALLES uitleggen?!”, reageert Bert als door een wesp gestoken met gebalde vuisten, “een watervluchtmolen!: en staat daar iets over in onze basiscursus??! NEE! En het is nog veel erger: het is een KETTINGkruier! En staat daar iets over in de basiscursus?!”. Bert trekt haastig zijn jas aan en loopt in gezwinde pas naar de uitgang van het asiel. Gert bindt geschrokken de Schmeisselhund vast aan het eerste stuk tralies dat hij tegenkomt en loop achter Bert aan: “En nu?”, vraagt hij licht geschrokken. “Dit tekent nu precies de hedendaagse toestand van het molenbehoud!”, schreeuwt Bert terwijl hij met zijn autosleutels in de hand naar zijn auto loopt. Als hij het portier opent, draait hij zich nog eenmaal om naar Gert, om op bijna filosofische wijze af te sluiten: “Alleen ouders kunnen hun kinderen waarschuwen tegen levensgevaarlijke speeltjes..”.

“En de Schmeisselhund dan?”, stamelt Gert. “Geef mijn portie maar aan fikkie!”, hoort Gert nog door het haastig opengedraaide autoraam terwijl Bert met gierende banden koerst naar Beugt…

WvdA