Goedendag,

Vanwege een “advertentie” op dit prikbord van Margreet riep ik: “Okay, dan kom ik!”

Een molenavond op Woldzigt en de Bilau in Norg. Daarbij bood ik de mogelijkheid aan om mee te gaan/mee te rijden en prompt meldt Johan van Dijk zich weer aan als gids. What more do you want? Meteen ook wordt er door hem nog een grote extra geritseld. Een bezoek aan de noordelijkste molen van het vaste land, De Goliath bij Ida. Wie kan dat nou weigeren?

De weerprofeten verwachtten echter zo`n beetje de slechtste dag van de week en dat bleek. Om te beginnen was er buiten mijn medeweten sprake van een topspits op deze dinsdag. Weet ik véél. Ik heb door ploegendienst nooit geleefd met zo`n verschijnsel en nu in mijn “grote vakantie” reken ik daar helemaal niet op. Zeker niet als je om 09.15 afvaart en alle arbeiders en ambtenaren (dat heet tegenwoordig geloof ik anders) aan het werk waant. Zit je dus in je zuurverdiende vrije tijd in de file!!!

Fout dus! Vanaf Noordeloos tot voorbij Utrèg heb ik 33 minuten verspeeld op mijn door Garmin voorgeschotelde reistijd. Zo`n ding ken ook niet naar buiten kijken. Na Utrèg heb ik mijn oude dieseltje de sporen gegeven en zo stond ik om 12.15 uur bij Johan aan de bel te trekken i.p.v. 12.00 sharp. Koffie onder het bijpraten en daarna koers gezet naar Ida.

Groningen is zo hier en daar een erg mooie provincie, maar hier moest ik toch even slikken. Ik hou best van weidsheid, van vergezichten, van plat land, van dijken, van de zee etc. etc. maar al die windturbines!!!! Het is bijna mooi van lelijkheid. Wat mooi zou die molen zijn zonder al die wangedrochten. Hoe majestueus zou hij zich in dit weidse, bijna verlaten landschap als een soort alleenheerser kunnen tonen zonder al die “decorstukken”.

Voordat wij met de Goliath mochten spelen, werd ik als Mio even op de pijnbank van Ida gelegd. Natuurlijk onder het genot van een beste bak en een stukkie van de door mij meegebrachte koek. Zij had een paar indringende vragen die mij wederom bewust maakten van het feit dat ik er nog láng niet ben. Allemaal heel vriendelijk natuurlijk, maar tóch. Ik vermoed dat het beestje hier niet haar ware aard kon verbergen. Vakvrouw in hart en nieren en een vrouw met een groot hart. De molen stond in de rouw vanwege een van haar ongetwijfeld zeer vele vrienden.

Dit bezoek zal een vervolg kennen want mede als examentraining en vooral ter lering beloofde ik haar terug te komen. Zij beloofde om mij dan op een ezel te leggen en mij door te zagen over o.a. het weer. Niets liever dan dat natuurlijk en ik heb haar alleen gevraagd daar dan een ezelin voor te gebruiken.

Dreigende luchten en de factor tijd maakten dat wij wat vroeg de molen weer volgens de regelen van Ida`s kunst hebben weggezet. Eerst maar eens richting een happie eten en dan naar Norg. Die zou wat eerder sluiten dan Woldzigt en dus pakten we die als laatste. Wij werden eigenlijk eerst “gepakt”.

Ik meende dat terechtkomen in het spitsuur van Syracuse op Sicilië en daar heelhuids doorheen komen zo`n beetje het summum van mijn ervaringen was. Op filegebied dan. Maar dan kent u Groningen nog niet!! Door alle jaren heen, door heel Europa met een stad als Rome als negatief hoogtepunt, is Groningen de echte top. Wát een púinhoop!!! Een unieke zeldzaamheid en ik moet zeggen dat ik geen toeter heb gehoord. Klasse Groningers!!

Toch raakten wij aan de knaag en daarna moesten wij ook nog een stukje filelijden (mag ik dit neologisme óók claimen?). Op naar Norg en het weer maakte dat het vroeg duisterde. Normaal is er om 19.15 nog wel iets te onderscheiden, maar nu dus niet. We hebben maar kort kunnen genieten van deze bijzondere molen. Heel vreemd om een gevlucht te zien stoppen door alleen de “klep” open te trekken. Gewoon stilstaan zónder vang.

Ook wel leuk dat je met een man of zes in de kap van een molen over allerlei molenzaken kunt confereren.

De tijd dwong ons helaas tot een kort bezoek en rap gingen wij richting Margreet. Harde wind, regen, duisternis, binnenweggetjes die alleen Garmin kent en ruim na achten stond hij daar. De Woldzigt. Voor wie hem kent, hoef ik niks te zeggen. Maar wat een molen! Wat een eenheid met de “bijgebouwen”. En ook, wat een eenheid van mensen en molen. Man, vrouw, kinderen, ze zijn allemaal molen. Dat ding leeft echt. Het metselwerk (zie foto`s) De zwartheid, de oplichtende plekjes op de rakende kammen. Maar ook, de totale sfeer. De geur van olie, de lichte branderigheid in de ogen van de rook. Héérlijk.

Helaas was het niet erg druk maar dat moeten de weergoden Pluvius en Aeolus zich aantrekken. Ruim na negen trok ik aan de bel bij Johan om hem naar huis te brengen. Ik wilde nog wel rond 00.00 uur thuis zijn en zo geschiedde. Overigens met medeneming van wat volkorenmeel, want dat moet.

En dan is er het moment van verzadiging. Kennen jullie dat? Je loopt door het Vaticaans Museum. Je neemt op, neemt op en neemt op. Je ziet ontzettend veel. Zaken waar je van weet en onbekende zaken. Je wordt bijna gedrágen door de massa als je in de Sixtijnse Kapel bent. Het is overweldigend. En plots is het teveel. Je kunt niet meer kijken, je wilt niets mee zien, je neemt niets meer op. Het is op dat moment teveel. Je loopt bijna zonder te kijken of te zien door de rest van het museum. Een bijna bizarre ervaring.

Dat had ik op de Bilau en Woldzigt. Niet de molens, daar ligt het niet aan, maar het punt van verzadiging. Het is even genoeg. In de afgelopen maanden heb ik vrij veel molens bezocht. Bijna elk type. Ik heb veel gelezen over molens en het weer. Gefotografeerd, gereisd en geschreven. En op Woldzigt had ik het gevoel zoals ik dat ooit ervoer in het Vaticaans Museum. Het is even genoeg. Even niet meer door Nederland razen om als een verdroogde spons alles wat maar voor je poriën komt op te slorpen.

Wat dan? Aanstaande vrijdag is de tweede theorieavond in Maassluis en maandag 13 september start de catechisatie bij Aad. Tijd om alles wat ik heb opgeslorpt te gaan verteren. De theorie toetsen aan de praktijk en andersom. Even letterlijk gas terugnemen want al die files en al die afstanden knagen aan het budget. Er blijven nog wat zaken te bekijken. Een Noord-Hollandse binnenkruier bijvoorbeeld en de Amerikanen in Workum op 30 november. Ook nog een toertje langs wat standerdmolens. Maar verder eerst even theoretiseren. Ik doe het graag.

En verder? Geen prikbord meer? Túúrlijk wel. Vandaag was ik weer op “mijn” molen, de Pendrechtse. Wát een luchten, wát een onstuimigheid. Steeds maar kijken en wanneer nodig kruien, vangen, even een korte tijd aan de bliksemafleider en weer gáán. Lekker molenaren dus. Op zeker moment besloot ik even een “Rondje Pendrecht” te doen. Gewoon in korte tijd rond de molen lopen en plaatjes maken. Het weer laten zien, effect najagen met tegenlicht. En dan nu even psp`n, tekst schrijven etc.

http://picasaweb.google.nl/Noordkaper04/Groningen3DrentheEnEenRondjePendrecht#

Het commentaar bij de foto`s volgt nog. Beslommeringen op het thuis front beperken e.e.a

Groet.

Jan Althof

www.althofweb.nl