Deze ijzeren strippen worden ook wel veren genoemd.
In de bestellijsten van de fa B Pot wordt dat vaak zo mooi omschreven ; ‘Borden met veeren’.
Of dit een Zuid Hollandse aangelegenheid is, durf ik niet te zeggen.
Het komt wellicht voort uit de houten roeden, waar de bordklampen meestal c.a 2 cm naast het bord uitsteken, en in de roe hiervoor kastjes zitten waar de bordklampen insteken.
En tja Wilde Westlander, dat gerammel vind ik maar niks, maar om nou te zeggen dat ik daar kriebelig van wordt…..
Zo kan ik me ook wel ééns storen aan stukken zeilketting die maar hangen te rammelen.
Dan hoor ik toch liever een paar fokken ‘snorren’ !
Wat betreft bordscharnieren heb ik altijd begrepen dat dit veelal in de Waarden voorkomt/kwam, maar op oude foto's blijkt dat het elders ook voorkwam.
In Rijnland kwam het in ieder geval voor bij de Zwanburgermolen te Warmond.
Deze molen had op één roe de scharnieren op de roe, en bij de andere roe de scharnieren op de voorzoom.
Vermoedelijk is dit in de jaren ‘50 al ’weggerestaureerd'.
Waarschijnlijk is dit bij deze molen tot stand gekomen doordat er zeker één roe tweedehans was.
Deze roe was ooit gemaakt voor een poldermolen in Berkenwoude, in de Krimpenerwaard, en wellicht dat daar de bordscharnieren mee mee zijn gekomen, en dat ze bij de andere roe de scharnieren maar op de voorzoom hebben gezet.
Zelf ben ik niet zo'n voorstander van bordscharnieren.
Ik ga er altijd maar vanuit dat dit dateert uit de tijd dat alles nog in de teer stond.
Bij een bijvoorbeeld zwarte roe, groene borden en een wit voorhek vind ik het maar een heel ‘geklooi’ dat je die borden moet openklappen bij een schilderbeurt.
Als ik het zelf zou moeten maken, dan zou ik de scharnieren met roestvaststalen tapboutjes, welke goed in het vet staan, bevestigen op de roe, zodat je bij een schilderbeurt de borden altijd van de roe kan halen.
Dan kun je a, beter bij de roe komen, en b, als de borden(indien mogelijk) binnen liggen je altijd nog wat kan doen als het een dag regend, of als s'morgens alles nog nat is van de douw.
Groet van de Bever, waar het spul wel los is, maar waar de fokken nog niet snorren.