Harmannus, inderdaad dat was ik.
Bert was er toen ook en nog een andere leerling.
Groeten Detlef ter Haar
Volgens eerdere mededeling van Paul Groen op dit prikbord was de koppeling wel degelijk aanwezig in het verleden, want bij de verkoopadvertie van de waterraderen werd deze vermeld. Waarschijnlijk was het doel net als nu om meer vermogen voor de oliemolen te hebben als de korenmolen op de wind kon werken. Ik kan mij ook niet zo goed voorstellen dat men de korenmolen gelijktijdig op wind en water heeft laten werken, maar met een zwaar genoeg gangwerk kan het misschien wel. Ik ga er binnenkort toch wel eens kijken.
Hallo Mike,
Toch nog wat info over Deerlijk.
Hieronder vind je een scan van een bladzijde uit: “Westvlaamse Windmolens. inventaris volgens de toestand op 1 januari 1965” door Dr. Chr. Devyt, in 1966 uitgegeven bij Desclee de Brouwer te Brugge.
Als je deze bladzijde doorleest, moet je welhaast tot de conclusie komen, dat er in deze molen ook zo'n koppeling in de koning aanwezig was/is, gezien de opmerking over de hulpaandrijving door de stoommachine en de electromotor.
< img src=“http://www.mijnalbum.nl/Foto-JG4YHJHW-D.jpg”>
Hopelijk is dit een (gedeelte van) een antwoord op je vraag.
Groet, jAAp
Alles wijst erop dat de Kilsdonkse Molen wel degelijk als watervluchtmolen gebouwd is. Dat wil zeggen dat de molen erop gemaakt was om met wind en water tegelijk in bedrijf te zijn.
Dit is onder andere af te leiden aan de gigantisch zware koningspil die van de begane grond tot in de kap door loopt, het zware gietijzeren ondergangwerk, het feit dat de molen voor de streek een zeer kleine vlucht van 19,80 m heeft en de relatief grote stapeling van de bovenas. Als de molen in 1842 gebouwd was om of op de wind of met waterkracht te malen, dan had men nooit voor deze constructie gekozen.
Bij het malen met een watervluchtmolen heeft de molenaar inderdaad enig gevoel nodig voor de krachten die op het gaande werk uitgeoefend worden. De molen wordt opgezeild en als deze op windkracht op toeren is, dan wordt de sluis van het waterrad open gedraaid, zodanig dat het waterrad kracht bij gaat leveren aan de molen.Er ontstaat dan een heel mooi evenwicht. Als de wind toeneemt, dan verliezen de schoepen druk en zal er meer kracht aan de windaandrijving ontleend worden. Andersom, als de wind afneemt, zal het waterrad meer gaan werken.
De molen loopt zeer constant en je hebt heel veel kracht om te malen ter beschikking. Bij zeer weinig wind en zeer weinig water kan de molen al graan malen. Bij sterk wisselende winden zal het gaande werk aanzienlijke stoten krijgen en is het niet aan te raden om met wind en water tegelijk te malen.Maar bij normaal weer is het een ideaal systeem.De enige vraag die bij mij over blijft is waarom men niet meer molens van dit type gebouwd heeft.
Paul Groen
Hallo Paul,
Met meer dan gewone belangstelling heb ik je bericht gelezen. Het heeft voor mij wel het één en ander verduidelijkt. De zware uitvoering van spil en ondergangwerk + de andere zaken die je aanvoert geven zeker een indicatie dat het wel degelijk de gewoonte was om met beide molens gekoppeld te draaien. Maar je maakt er wel de aantekening bij dat het bij vlagerig weer niet aan te raden is om met wind en water tegelijk te malen en dat het malen met wind en water tegelijk nogal wat ervaring en begrip (vakmanschap) van de molenaar vereist. En dat is nu net wat ik in het eerste bericht van deze thread beweer en wat jij in wezen onderschrijft, Ik hoop, dat er bij slecht weer en niet al te deskundig afstellen van de sluis en bij een onjuiste zeilvoering, waarbij zeer zeker grote belastingen van het gangwerk zullen optreden, geen brokken gemaakt zullen worden bij deze toch wel heel bizondere molen.
Groet, jAAp
Weet je zeker dat je deze post als spam wil rapporteren aan de beheerder?
Deze post wordt als spam gerapporteerd aan de beheerder van het forum. Bedankt!
Weet u zeker dat u dit topic wil verwijderen?